Συχνά συμβαίνει από παιδιά να γεμίζουμε τον εαυτό μας με ταμπέλες. Θα ακούσουμε πολλές φορές τους ενήλικες να λένε "είσαι χοντρούλι", "είσαι κοντούλι", "δεν είναι πολύ έξυπνο παιδί" κλπ κλπ
Μην ξεγελιέστε ή εθελοτυφλείτε από την υποτιθέμενη γλύκα και το πονηρό παιχνίδισμα των καταλήξεων αυτών των λέξεων. Είναι ξεκάθαρα ταμπέλες που πληγώνουν και γρατζουνάνε αιχμηρά τις καρδιές των παιδιών. Γεμίζουν το κεφάλι τους με αρνητικά μηνύματα. Και φορτώνονται με τα πολλά αυτά αρνητικά μηνύματα ένα μεγάλος βάρος. Είναι σαν να βάζουμε μέσα σε ένα πτυσσόμενο σακ βουαγιάζ που μεγαλώνει καθώς το φορτώνεις με όλο και περισσότερα πράγματα. Και στο τέλος γίνεται τόσο βαρύ που δε μπορείς να το μεταφέρεις. 

Με τον ίδιο τρόπο συσσωρεύονται τα αρνητικά μηνύματα σε όλες τις γωνιές του μυαλού αλλά και της καρδιάς. Η αποδοχή και η αγάπη του εαυτού δε χωράνε πια μέσα σε αυτή την πληθωρική απόρριψη. Αυτά συνιστούν τις πληγές και τα γρατζουνίσματα και θα τα μάθουν τα παιδιά και θα τα κάνουν αυτόματα μετά μόνα τους στον εαυτό τους. Θα τον κρίνουν, θα τον απορρίπτουν, θα τον τραυματίζουν μόνα τους διότι θα έχουν εσωτερικεύσει τις σκληρές και τάχα μου παιχνιδιάρες φωνές των γονιών τους. Έτσι, θα φτάνουν σε αδιέξοδα.

Αν άμεσα ή έμμεσα προσδίνουμε στον εαυτό μας τις ιδιότητες του ανεπιθύμητου, του ανάξιου, του θλιβερού, αυτού που κάνει συνέχεια λάθη τελικά καταλήγει αδύνατο να προσφέρουμε στον εαυτό θετικά μηνύματα. Δημιουργείται λοιπόν εσωτερικό άγχος και σε πιο δύσκολες στιγμές είναι αδύνατο να στηρίξουμε τον εαυτό με τα θετικά του στοιχεία. Απλά αυτά τα έχουμε αποκλείσει με την τόση αρνητικότητα.

Είναι σαν να κουβαλάμε άχρηστα πράγματα στο σακ βουαγιάζ και δεν υπάρχει πια χώρος για τα χρήσιμα.

Συνεπώς η αποδοχή του εαυτού δεν υπάρχει και κατ' επέκταση η αποδοχή των άλλων δεν είναι εφικτή επίσης. Ακόμα και πιθανές φιλοφρονήσεις άλλων ανθρώπων δεν γίνονται καν αντιληπτές και αντί να ευχαριστήσεις τον άλλο για ένα θετικό λόγο αναλώνεσαι σε άσχετες αναφορές.